za duzo potasu u niemowlaka

Jest to zwykle stan fizjologiczny występujący u niemowląt w 2-3 miesiącu życia, wynika w braku odpowiednich zapasów żelaza w tym okresie, a także niedoborem żelaza w pokarmie. Bardziej narażone na występowanie anemii są wcześniaki, dzieci matek, które w ciąży przechodziły anemię, a także niemowlęta karmione sztucznymi Hiperkalcemia jest w większości przypadków skutkiem nadprodukcji PTH, a więc nadczynności przytarczyc lub pojawia się u cierpiących na gruczolaka przytarczyc. Również choroby nowotworowe powodują nadmierne odwapnienie kości, zwłaszcza te dające do nich przerzuty ( szpiczak , rak sutka , rak prostaty , rak płuc a także rak nerki Objawy niedoboru potasu. Objawy niedoboru potasu są ściśle związane z zabur. Niedobór potasu i magnezu - charakterystyka, objawy, jak utrzymać odpowiedni poziom potasu i magnezu. Niedobór potasu i magnezu zazwyczaj prowadzi do os. Dieta a płeć dziecka. Planowanie płci dziecka dla niektórych przyszłych Objawy łagodnej hiperkalemii są zwykle niezauważalne, dlatego też do wykrycia nadmiaru potasu często dochodzi przypadkowo, np. przy okazji innych badań diagnostycznych. Można jednak zauważyć w organizmie nadmiar potasu. Objawy to: osłabienie mięśni, drętwienie, mrowienie, mdłości. Ciężka hiperkalemia natomiast wymaga szybkiej Niedobór potasu wywołuje nieprzyjemne dolegliwości. Także jego nadmiar może jednak być szkodliwy; Poziom potasu regulować można za pomocą odpowiednio zbilansowanej diety; Nie powinno w niej zabraknąć m.in. kakao i bananów; Więcej informacji znajdziesz na stronie głównej Onet. Niedobór magnezu i potasu – objawy Ich Möchte Gerne Eine Frau Kennenlernen. Potówki u niemowląt to problem dość powszechny, na szczęście również łatwy do usunięcia. Przeczytaj nasz artykuł i dowiedz się, co stosować na potówki u niemowląt i jak odróżnić je od innych zmian skórnych. Potówki u niemowląt Jak wyglądają potówki u niemowląt? To drobna wysypka, która ma postać jasnoczerwonych lub cielistych krostek. Najczęściej tworzą one niewielkie skupiska w miejscach, gdzie skóra jest szczególnie narażona na występowanie potu: w fałdach szyi, w pachwinach, na twarzy, na karku, na pupie. Na ich powstawanie szczególnie narażone są niemowlęta, ponieważ ich gruczoły potowe są jeszcze niedojrzałe. Gdy maluszek zaczyna się pocić, pot wypełnia pory i zatrzymuje się w ich ujściach, zamiast wydostać na zewnątrz. To wywołuje stan zapalny, czego efektem są właśnie krostki na ciele. Sposoby na potówki u niemowląt Co stosować na potówki u niemowląt? Oczywiście lepiej im zapobiegać, niż walczyć z tymi, które już powstały. Aby nie dopuścić do pojawienia się potówek, starajmy się nie ubierać dziecka zbyt grubo i sprawdzajmy czy się nie przegrzewa. Latem ubierajmy maleństwo w przewiewną odzież, a przez cały rok pilnujmy, by była ona wykonana z naturalnych tkanin, które pozwalają skórze oddychać. Starajmy się też często wietrzyć skórę dziecka, np. podczas przewijania pozwólmy poleżeć chwilę maluszkowi bez pieluszki. Co na potówki u niemowląt? Czym zlikwidować potówki, które już się pojawiły? Niestety nie istnieje żaden magiczny specyfik, ani maść na potówki dla niemowląt. Warto natomiast pamiętać, by miejsca dotknięte wysypką nie były przesadnie natłuszczane. Choć potówki nie wywołują świądu i nie towarzyszą im żadne dodatkowe dolegliwości, nie należy ich lekceważyć. Zaniedbane krostki mogą bowiem przerodzić się w zmiany ropne. Co zatem robić, by wysypka szybko zniknęła i już nie wróciła? Pomogą domowe sposoby, np. kąpiel z dodatkiem mąki ziemniaczanej). Dziecko można wykąpać również w wodzie z nadmanganianem potasu, który jest dostępny w aptece bez recepty. Wystarczy rozpuścić kilkanaście kryształków w szklance wody i roztwór dodać do wanienki. Woda powinna się zrobić wówczas bladoróżowa. Przemywanie dobre na potówki u niemowląt Oprócz kąpieli z dodatkiem mąki ziemniaczanej lub nadmanganianu potasu warto kilka razy dziennie przemywać potówki letnią przegotowaną wodą, a mokre ciałko osuszać ręcznikiem papierowym. Jeśli krostki są mocno czerwone, do szklanki przegotowanej wody można dodać łyżeczkę sody oczyszczonej. Jeżeli zmiany skórne staną się ropne, pora na wizytę u lekarza, który zaleci odpowiednie postępowanie. Warto również upewnić się czy trudno ustępująca wysypka nie jest czasem objawem infekcji zakaźnej lub reakcji alergicznej. Potówki u niemowląt na twarzy – to nie trądzik! Potówek nie należy mylić z trądzikiem niemowlęcym, który występuje zazwyczaj tylko na twarzy dziecka. Przybiera on postać niewielkich czerwonych krostek, które czasem są zwieńczone białym czubkiem. Tego rodzaju wysypka zwykle pojawia się w pierwszych dniach po porodzie i jest wynikiem działania matczynych hormonów, które pobudzają gruczoły łojowe dziecka. Trądzik niemowlęcy nie wymaga interwencji lekarskiej – wystarczy delikatnie przemywać skórę dziecka przegotowaną wodą i osuszać papierowym ręcznikiem. Krostek nie należy wyciskać – zejdą same w ciągu kilkunastu dni. Jeśli trądzik nie zniknie w ciągu kilku tygodni lub pojawi się po 3. miesiącu życia, wówczas warto zasięgnąć opinii dermatologa. Zobacz także: Uczulenie na słońce u dzieci. Objawy i leczenie Kaszka ryżowa dla niemowlaka. Bezmleczna bez cukru Kaszki dla dzieci bez cukru. Na odchudzanie, od kiedy? Wymioty u niemowlaka. Co na wymioty u niemowlaka? Autor: Olga Szymkowiak Treści z serwisu mają charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny i nie mogą zastąpić kontaktu z lekarzem lub innym specjalistą. Administrator nie ponosi odpowiedzialności za wykorzystanie porad i informacji zawartych w serwisie bez konsultacji ze specjalistą. Pytanie nadesłane do redakcji Mój synek od urodzenia bardzo się poci przy karmieniu piersią, podczas snu i w zabawie, obecnie ma 5 miesięcy waży 11,5 kg. Dwa tygodnie temu byliśmy w szpitalu (zapalenie płuc) i lekarka poleciła podawać podwójną dawkę wit. D3, pocenie ustąpiło, ale na parę dni, obecnie wszystko wróciło. Z czym może to się wiązać, z niedoborem witamin, tarczycą? Wyniki TSH w górnej granicy normy. Odpowiedziała lek. med. Katarzyna Jamruszkiewicz specjalista medycyny rodzinnej Praktyka Grupowa Lekarzy Rodzinnych Nadmierne pocenie u niemowlęcia może być zjawiskiem fizjologicznym, ale też może być objawem różnych chorób, również tych poważnych. W pierwszej kolejności należy sprawdzić temperaturę w pomieszczeniach, w jakich przebywa dziecko oraz ubranka, jakie nosi. Może jest za ciepło albo tkaniny, z których uszyta jest garderoba dziecka mają sztuczne domieszki. Nadmierne pocenie często związane jest z infekcjami, zarówno tymi przebiegającymi z gorączką, jak i bez gorączki. Wzmożona potliwość może wystąpić nie tylko w trakcie takiej infekcji, ale również przed nią i nawet kilka tygodni po niej. Jeśli nadmierne pocenie towarzyszy groźnemu schorzeniu rzadko bywa objawem izolowanym. Zwykle występują również inne, typowe dla danej choroby objawy. Wśród przyczyn wzmożonego pocenia u niemowląt można wymienić zaburzenia endokrynologiczne, zaburzenia elektrolitowe, niedobory witamin (na przykład wit. D3) i składników mineralnych, wady serca, choroby nowotworowe. W opisywanym przypadku ciężko stwierdzić, bez zbadania dziecka, jaka może być przyczyna wzmożonego pocenia u synka. Zapewne dziecko było badane i nie znaleziono odchyleń od normy, skoro Pani o tym nie pisze. Celem wstępnej diagnostyki można wykonać podstawowe badania laboratoryjne, takie jak morfologia z rozmazem, poziom elektrolitów, glukozę, TSH (z tego co Pani pisze jest prawidłowe) czy inne w zależności od wyników badania fizykalnego. Niedobory witaminy D3, które mogą być przyczyną dolegliwości są powszechne. Stwierdza się je u około 50% polskich niemowląt. Aktualne wytyczne mówią o konieczności suplementacji witaminy D3 w dawce 400 jednostek międzynarodowych na dobę. Nie cała jednak witamina D3 się wchłania, szczególnie jeśli nie podaje się jej w towarzystwie pokarmów zawierających tłuszcze (które ułatwiają wchłanianie tej witaminy). Zastosowanie wyższych dawek witaminy D3 można rozważyć m. in. u dzieci otyłych oraz mieszkających w strefach klimatycznych o małym nasłonecznieniu, do jakich należy Polska, szczególnie w okresie od października do marca. Aby mieć pewność, że dziecko powinno dostawać większe dawki witaminy D3 można oznaczyć jej poziom we krwi. Fosfor w organizmie pełni wiele ważnych funkcji. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania wszystkich komórek ustroju. Uczestniczy w produkcji energii, wpływa na rozwój i funkcjonowanie kości, mięśni i układu nerwowego. Wywiera istotny wpływ na utrzymanie równowagi kwasowo-zasadowej w organizmie. Ciężki niedobór fosforanów może być groźny dla zdrowia i życia, ale jego nadmiar także wiąże się z ryzykiem powikłań. Przyczyny zaburzeń poziomu fosforu w surowicy krwi są rozmaite, a ich rozpoznanie jest kluczowe w kontekście leczenia. Pomiar stężenia fosforu nieorganicznego w surowicy krwi jest przydatny w diagnostyce i monitorowaniu wielu chorób. Głównym źródłem fosforanów w diecie są produkty zbożowe, produkty mleczne, mięso i podroby, ryby, sery i wędliny. Spis treści: Fosfor – rola w organizmie Fosfor nieorganiczny – nadmiar czy niedobór? Badanie poziomu fosforu w surowicy krwi Niedobór fosforu – objawy i skutki Przyczyny niedoboru fosforu Nadmiar fosforu – objawy i skutki Przyczyny nadmiaru fosforu Fosfor w organizmie człowieka – co obniża jego poziom, a co go zwiększa? 1. Fosfor – rola w organizmie Fosfor w organizmie człowieka pełni szereg istotnych funkcji i jest niezbędny do jego prawidłowego funkcjonowania. Podobnie jak wapń, jest składnikiem budulcowym i bierze udział w mineralizacji kości i zębów. Odgrywa ważną rolę w budowaniu tkanek miękkich i błon komórkowych. Występuje w jądrach komórkowych i jest jednym ze składników kwasów nukleinowych. Uczestniczy w wielu procesach metabolicznych, przemianach tłuszczów, węglowodanów i reakcjach energetycznych. Bierze udział w przewodzeniu bodźców nerwowych i pomaga w utrzymaniu równowagi kwasowo-zasadowej w ustroju. Wchodzi w skład wielu enzymów i ważnych związków wysokoenergetycznych. Jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania mięśni i wzrostu kości. Jego zawartość w ludzkim organizmie wynosi około 1% masy ciała. Ponad 80% fosforu znajduje się w zębach i kościach. Stężenie fosforanów we krwi jest wypadkową procesów wchłaniania z przewodu pokarmowego, wydalania przez nerki i metabolizmu kości. Ich poziom w organizmie jest regulowany przez parathormon i witaminę D. Zalecane dzienne spożycie fosforu jest zależne od wieku. U niemowląt wynosi 150-300 mg/dobę, u dzieci od 460 mg/dobę w 1 do 600 mg/dobę w 9 U chłopców i dziewczynek do 18 – 1250 mg/ dobę, a u dorosłych mężczyzn i kobiet – 700 mg/dobę.[2] Większe zapotrzebowanie na fosfor w okresie dorastania wynika ze zwiększonych potrzeb rozwijającego się organizmu. Fosfor potrzebny jest do budowy mięśni, kości i innych tkanek. Co ciekawe, uważa się, że zapotrzebowanie na fosfor nie wzrasta w okresie ciąży i laktacji. Odpowiednią ilość fosforu dla rosnącego płodu zapewnia zwiększone wchłanianie fosforu z diety u kobiet będących w ciąży. U kobiet, które karmią piersią, dochodzi natomiast do wzmożonej resorpcji fosforu z kości. W Polsce dobowa zawartość fosforanów w diecie wynosi około 600-900 mg. [1] 2. Fosfor nieorganiczny – nadmiar czy niedobór? Badanie poziomu fosforu w surowicy krwi Badanie poziomu fosforanów nieorganicznych wymaga pobrania próbki krwi żylnej. Ich prawidłowe stężenie w surowicy krwi wynosi 0,9 – 1,6 mmol/L czyli 2,8 – 5,0 mg/dL. [1] Badanie nie wymaga specjalnego przygotowania, ale najlepiej wykonać je na czczo. W jakich sytuacjach wykonuje się pomiar stężenia fosforu nieorganicznego w organizmie? Wskazania do badania obejmują: diagnostykę chorób przytarczyc, diagnostykę chorób kości, diagnostykę chorób tarczycy, diagnostykę chorób nerek, zaburzenia poziomu witaminy D, monitorowanie osób w trakcie dializoterapii i poddawanych intensywnej opiece medycznej, monitorowanie osób żywionych pozajelitowo, zaburzenia elektrolitowe, alkoholizm, objawy osłabienia siły mięśni i bóle kostne. W celu poszukiwania przyczyny zaburzeń poziomu fosforu we krwi, przydatne mogą okazać się także badania poziomu wapnia, magnezu, potasu, witaminy D i jej metabolitów, kreatyniny, parathormonu, badanie ogólne moczu, wydalanie fosforanów z moczem oraz gazometria (ostra hipofosfatemia może być efektem zasadowicy oddechowej). Badanie stężenia fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi możesz wykonać w DIAGNOSTYCE, podobnie jak inne badania laboratoryjne. Pamiętaj jednak, by w razie jakichkolwiek niepokojów lub nieprawidłowości, koniecznie skonsultować się z lekarzem. 3. Niedobór fosforu – objawy i skutki Spadek poziomu fosforanów nieorganicznych w surowicy krwi poniżej 0,9 mmol/L nazywamy hipofosfatemią. Skutki niedoboru fosforu związane są z zaburzeniem funkcjonowania wszystkich komórek organizmu i zależą od nasilenia niedoboru i okresu czasu, w którym do niego doszło. Jeśli hipofosfatemia jest łagodna lub umiarkowana i trwa przewlekle, objawy mogą być niezauważalne lub obejmować osłabienie i bóle mięśniowe, bóle kostne, wymioty czy parestezje (np. mrowienie, drętwienie). U dzieci niedobór fosforu może prowadzić do krzywicy, a u dorosłych do osteomalacji. Wzrasta także podatność na infekcje. Ciężki i ostry niedobór fosforu może skutkować gwałtownym osłabieniem lub porażeniem mięśni szkieletowych, prowadzić do rabdomiolizy (rozpadu mięśni), pojawienia się drżenia zamiarowego lub drgawek. Czasami występują symptomy uszkodzenia wątroby, pojawia się ryzyko ciężkich zakażeń, hemolizy i skazy krwotocznej, a nawet zaburzeń świadomości i śpiączki. 4. Przyczyny niedoboru fosforu Niedobory fosforu w organizmie stwierdza się rzadko, z uwagi na jego powszechne występowanie w wielu produktach spożywczych i wysoką przyswajalność. Niemniej jednak, niedobór fosforu może pojawić się u osób nadużywających alkoholu, pacjentów cierpiących na choroby przewodu pokarmowego związane z zaburzeniami wchłaniania, niedożywionych oraz żywionych w sposób pozajelitowy. Przyczyną spadku poziomu fosforu mogą być także przewlekłe biegunki lub uporczywe wymioty, masywne oparzenia, intensywne leczenie cukrzycowej kwasicy ketonowej, zasadowica oddechowa, nadczynność przytarczyc, niedobór witaminy D i długotrwałe stosowanie leków zobojętniających kwas solny soku żołądkowego. Do utraty fosforanów może dochodzić podczas leczenia nerkozastępczego czy przy nadmiarze glikokortykosteroidów. 5. Nadmiar fosforu – objawy i skutki Poziom fosforanów w surowicy krwi >1,6 mmol/L to hiperfosfatemia. Nie istnieją swoiste objawy wskazujące na hiperfosfatemię, a obraz kliniczny i symptomy są ściśle zależne od przyczyny nadmiaru fosforu w surowicy. Skutki nadmiaru fosforu we krwi obejmują spadek syntezy witaminy D i hipokalcemię. Fosforany wiążą bowiem wapń, a odkładając się w ścianach tętnic istotnie zwiększają ryzyko miażdżycy. Hiperfosfatemia może prowadzić do rozwoju wtórnej nadczynności przytarczyc. Duża ilość fosforu w diecie niekorzystnie wpływa na wchłanianie innych składników mineralnych takich jak wapń, miedź, żelazo, magnez czy cynk. Jeśli stosujesz suplementy diety z fosforanami, ich przedawkowanie może objawiać się zaburzeniem pracy przewodu pokarmowego i pojawieniem się nudności, wymiotów czy biegunek. 6. Przyczyny nadmiaru fosforu Zbyt duże stężenie fosforu w organizmie może być związane z jego nadmierną podażą w codziennej diecie ( poprzez częste spożywanie pokarmów bogatych w fosfor lub wysoce przetworzonych produktów, gdzie dodawane są fosforany), żywieniem pozajelitowym lub wzmożonym wchłanianiem fosforu z przewodu pokarmowego (np. wskutek nadmiernego spożycia witaminy D). Przyczyną hiperfosfatemii mogą być także ciężkie urazy z uszkodzeniem tkanek, poważne zakażenia, intensywny wysiłek fizyczny, zespół rozpadu nowotworu, hemoliza, ciężka kwasica czy rabdomioliza, kiedy to dochodzi do nadmiernego uwalniania fosforu z komórek. Do wzrostu poziomu fosforu prowadzi również upośledzenie wydalania go przez nerki, co może być spowodowane ostrą lub przewlekłą niewydolnością nerek, niedoczynnością przytarczyc i niedoborem parathormonu (lub opornością tkanek na parathormon), niedoborem magnezu czy przyjmowaniem bisfosfonianów (leków stosowanych w osteoporozie). Długotrwałe unieruchomienie może prowadzić do wzmożonego uwalniania fosforanów z kości. 7. Fosfor w organizmie człowieka – co obniża jego poziom, a co go zwiększa? Fosfor jest powszechnym składnikiem wielu pokarmów. Do produktów bogatych w fosfor należą: ryby, ryby wędzone i konserwy rybne, mleko, sery podpuszczkowe dojrzewające, wędliny, czerwone mięso, podroby (np. wątróbka), drób, suszone owoce, rośliny strączkowe, jajka, kasze (np. gryczana), otręby, płatki zbożowe, ciemne pieczywo, migdały. Niektóre produkty zawierają dużo fosforu z uwagi na fosforany dodawane do nich w procesie przetwarzania żywności – np. jako substancje zagęszczające czy stabilizatory. Należą do nich cola, niektóre wędliny czy serki topione. Organizm z łatwością przyswaja fosfor z większości pokarmów. Wyjątek stanowią produkty zbożowe i strączkowe, z których przyswajalność fosforu jest niższa, z uwagi na połączenia fitynianowe. Wchłanianie fosforanów w przewodzie pokarmowym zwiększa się pod wpływem witaminy D i parathormonu, maleje natomiast w obecności wapnia i magnezu. W praktyce, większość fosforu jest dostarczana do organizmu poprzez jedzenie produktów zbożowych, mlecznych i mięsnych. Bibliografia: Interna Szczeklika – P. Gajewski, A. Szczeklik [1] Normy żywienia dla populacji Polski – M. Jarosz [2] „Fosfor”- K. Jamruszkiewicz „Objawy i skutki niedoboru fosforu (hipofosfatemii)”- E. Kuchar „Fosfor” – B. Przygoda Kreatynina to produkt uboczny metabolizmu mięśni wydalany z moczem. Podwyższona kreatynina może świadczyć o niewydolności nerek, zatruciu pokarmowym, a także może zostać wywołana przez przyjmowane leki. Kreatynina jest organicznym związkiem chemicznym, występującym we krwi oraz w moczu. Stężenie kreatyniny jest zależne od wielkości produkcji przez organizm, a także od ilości wydalanej przez nerki. Podwyższona kreatynina w moczu jest najczęściej wskaźnikiem upośledzenia funkcji nerek, dlatego jest chętnie wykorzystywana w diagnostyce jako marker biochemiczny chorób tego narządu (zaburzenia funkcji filtracyjnej). Na problemy z nerkami skarży się aż 4,5 miliona Polaków! Czym jest kreatynina? Kreatynina obecna we krwi to najczęściej produkt rozpadu kreatyny – naturalnie występującego w organizmie związku chemicznego, wykorzystywanego jako suplement dla osób chcących zwiększyć masę mięśniową oraz wydolność organizmu. Kreatyna jest swego rodzaju nośnikiem energii w mięśniach. W ciągu doby ok. 1–2% kreatyny w organizmie ulega przemianie do kreatyniny. Stężenie kreatyniny jest uzależnione od indywidualnych predyspozycji: ilości masy mięśniowej, płci (większe jest u mężczyzn), a także od spożywanego pokarmu (osoby stosujące dietę zawierającą spore ilości mięsa, głównie wołowiny, mają większe stężenie kreatyniny). Zazwyczaj poziom kreatyniny u danego człowieka nie odbiega znacząco od normy i utrzymuje się na względnie stałym poziomie. Zobacz film: Podwyższona kreatynina. Źródło: 36,6. Podwyższona kreatynina – wskazania do przeprowadzenia badania Badanie stężenia kreatyniny we krwi wykonywane jest poprzez oznaczenie poziomu tej substancji we krwi. Badanie służy ocenie funkcji wydalniczej nerek, a także kontroli prawidłowego działania tego narządu (w ramach rozszerzonego lub podstawowego zestawu badań laboratoryjnych w podejrzeniu nieprawidłowej funkcji nerek). Badanie przeprowadzane jest również w diagnostyce podejrzeń uszkodzenia toksynami oraz środkami farmakologicznymi. Stężenie kreatyniny we krwi warto wykonać w podejrzeniu chorób, które mogą upośledzać czynności filtrujące oraz wydalnicze nerek, takie jak marskość wątroby, niewydolność serca czy wstrząs anafilaktyczny. Ponadto, badanie wykonywane jest w monitorowaniu leczenia nerkozastępczego po przeszczepach nerki. Dodatkowym badaniem związanym z poziomem kreatyniny we krwi jest klirens kreatyniny, polegający na określeniu zdolności filtracji nerkowej – oczyszczania krwi z kreatyniny w ciągu doby, za pomocą obliczenia stosunku stężenia kreatyniny we krwi do jej stężenia w moczu. Dzięki temu można ocenić, w jakim stanie jest czynność nerek badanej osoby. Zobacz film: Budowa i funkcje układu moczowego. Źródło: 36,6. Badanie stężenia kreatyniny we krwi – na czym polega? Standardowe badanie stężenia kreatyniny polega na pobraniu niewielkiej próbki krwi z żyły łokciowej (w okolicy dołu łokciowego). Oznaczenie kreatyniny czasami zleca się wraz z badaniem azotu mocznikowego (BUN, z ang. blood urea nitrogen), w celu pogłębienia oceny pracy nerek. Badanie kreatyniny we krwi jest wykorzystywane (wraz z uwzględnieniem wieku, płci i wagi) do obliczenia współczynnika przesączania kłębuszkowego (z ang. estimated glomerular filtration rate, eGFR), traktowanego przez lekarzy jako badanie przesiewowe w uszkodzeniach nerek. Zobacz także: Niewydolność nerek - jakie mogą być jej przyczyny i jakie daje objawy? Jak się przygotować do badania stężenia kreatyniny? Do badania kreatyniny we krwi nie trzeba się specjalnie przygotowywać ani być na czczo w dniu pobrania krwi. Niektórzy lekarze zalecają unikanie nadmiernego wysiłku fizycznego w dniu poprzedzającym badanie oraz regularne zażywanie płynów, by nie doprowadzić do zaburzenia stanu wody w organizmie. Norma kreatyniny we krwi – kiedy kreatynina jest za wysoka Orientacyjne, normy referencyjne stężenia kreatyniny we krwi wynoszą od 0,6 do 1,3 mg/dl (miligramów kreatyniny na decylitr krwi). Ostateczna interpretacja wyniku należy do lekarza, który powinien skorygować wynik o takie czynniki, jak masa mięśniowa, dieta, wiek, płeć, powierzchnia ciała i stopień aktywności fizycznej osoby badanej. Dopiero na tej podstawie można stwierdzić, czy stężenie kreatyniny we krwi jest podwyższone. Zobacz film: Jak dbać o nerki? Źródło: Dzień Dobry TVN Co oznacza podwyższone stężenie kreatyniny we krwi? Podwyższone stężenie kreatyniny we krwi wskazuje najczęściej na choroby mające wpływ na czynności nerek. Wśród nich wyróżnia się zazwyczaj: uszkodzenie nerek spowodowane infekcją lub chorobami autoimmunizacyjnymi, kłębuszkowe zapalenie nerek, infekcje bakteryjne nerek, obumieranie komórek w kanalikach nerkowych (spowodowane zatruciem toksynami lub narkotykami), kamienie nerkowe, zaburzenia prostaty (prowadzące do niedrożności dróg moczowych), odwodnienie, wstrząs anafilaktyczny, powikłania cukrzycowe, zatrucie pokarmowe, zastoinowa niewydolność serca, miażdżyca tętnic. Jak obniżyć podwyższony poziom kreatyniny we krwi? Aby obniżyć poziom kreatyniny we krwi, należy wyeliminować czynniki powodujące nieprawidłową wydolność nerek. Dopiero po przeprowadzonej kuracji i eliminacji przyczyny nerkowej powinno się zastosować właściwą dietę, opierającą się na dużych ilościach wody, a także na produktach ubogich w białko. Zaleca się spożywania niewielkiej ilości mięsa, ryb, mleka, twarogu i jaj, w ograniczonych porcjach (nie więcej niż 2 porcje w ciągu doby). Warto ograniczyć także spożywanie tłustych posiłków. Zobacz film: Prawidłowe wyniki morfologii. Źródło: Bez recepty Potas jest jednym z najważniejszych pierwiastków w organizmie człowieka. Jest on głównym pierwiastkiem płynu wewnątrzkomórkowego. Potas reguluje pracę układu nerwowego oraz jest odpowiedzialny za napięcie mięśni. Ponadto wpływa na metabolizm węglowodanów i białek. Jednak jeśli w organizmie jest go za dużo, może przynieść więcej szkody, niż pożytku. spis treści 1. Rola potasu w organizmie 2. Kiedy wykonywane jest badanie stężenia potasu we krwi? 3. Wyniki badania stężenia potasu we krwi Wysokie stężenie potasu Niski poziom potasu rozwiń 1. Rola potasu w organizmie Potas, podobnie jak chlor i sód, reguluje ciśnienie osmotyczne komórek oraz wpływa na równowagę kwasowo-zasadową organizmu. Jony potasu, będąc składnikiem pompy sodowo-potasowej, regulują transport substancji do komórek, gdyż zwiększają przepuszczalność błon komórkowych oraz zapobiegają pęcznieniu komórek (przewodnienie). Zobacz film: "Polacy żyją aż 7 lat krócej niż Szwedzi" To musisz wiedzieć Potas reguluje pracę układu nerwowego i odpowiada za napięcie mięśni. Nadmiar potasu to inaczej hiperkaliemia. Nadmiar potasu w organizmie może prowadzić nawet do śmierci. Dzienne zapotrzebowanie na potas wynosi 40-50 mmol. Produkty bogate w potas to ziemniaki, pomidory, banany, orzechy, rzepa, szczypiorek. Objawy nadmiaru potasu w organizmie to apatia, drgawki, skurcze a także zaburzenia pracy serca. Nadmiar potasu powoduje wrzody żołądka, hiperisnulinizm i krwotoki. Niedobór potasu prowadzi do nadciśnienia, obrzęków i drżenia mięśni. Potas jest najważniejszym mikroelementem organizmu człowieka. Nadmiar spożytego potasu jest wydalany przez nerki, z kałem, a około 5% z potem. Dobowe zapotrzebowanie na potas wynosi 40-50 mmol. Jednakże, jak wskazują badania, większość społeczeństwa spożywa około 25 mmol/dobę. Związane jest to ze zbyt niskim spożyciem warzyw i owoców, które stanowią główne źródło tego pierwiastka. ProduktZawartość potasu w 100 g produktu (mg)ProduktZawartość potasu w 100 g produktu (mg)Ziemniaki557Pomidor282Kasza gryczana443Sok pomidorowy206Cielęcina364Pomarańcza183Groszek353Jabłko134Banan315Jajko133 2. Kiedy wykonywane jest badanie stężenia potasu we krwi? Potas we krwi oznaczany jest w rutynowym badaniu lekarskim, gdy występują takie objawy jak osłabienie czy zaburzenie rytmu serca. Stosowane jest także do oceny zaburzeń równowagi elektrolitowej. Rutynowo badanie poziomu potasu we krwi wykonuje się w celu rozpoznania nadciśnienia tętniczego i u osób cierpiących na nadciśnienie tętnicze w celu jego monitorowania oraz przyjmujących leki wpływające na jego stężenie. Badanie stężenia potasu w osoczu lub surowicy krwi wykonywane jest zawsze u osób z podejrzeniem jakiejkolwiek ciężkiej choroby. Badanie zlecane jest także w przypadku podejrzenia i monitorowania przebiegu chorób nerek, np. ostrej lub przewlekłej niewydolności nerek oraz u osób leczonych dializami lub przyjmujących płyny pozajelitowo. 3. Wyniki badania stężenia potasu we krwi Prawidłowe stężenie potasu to 3,5 - 5,0 mmol/l. Interpretując wyniki pacjenta, warto zwrócić uwagę na jego ogólny stan kliniczny. Wysokie stężenie potasu Podwyższony potas we krwi (hiperkaliemia) świadczy o nadmiernej podaży potasu, upośledzeniu jego wydalania przez nerki (przy ostrej niewydolności nerek), o pierwotnej niedoczynności kory nadnerczy (choroba Addisona), o hipoaldosteronizmie, nadmiernym wydalaniu potasu z komórek wywołanym rozpadem tkanek, będącym wynikiem urazu lub innego uszkodzenia. Na wysoki poziom potasu we krwi wpływa nadmierna degradacja tkanek i glikogenu wywołana częstym głodzeniem się lub nieleczoną cukrzycą, niedotlenienie tkanek (kwasica metaboliczna lub oddechowa), a także niektóre leki (indometacyna). Nadmiar potasu u zdrowych osób zostaje wydalony z moczem. Dlatego raczej niemożliwe jest, aby dostarczyć go sobie zbyt dużo wraz z dietą. Problemy mogą pojawić się wtedy, gdy spożywa się zbyt dużo suplementów zawierających ten pierwiastek oraz gdy nerki nie pracują prawidłowo. Nadmiar potasu może wówczas prowadzić do zaburzeń pracy serca. Wzrost poziomu potasu może wynikać ze stosowania niektórych leków. Są to, beta-blokery, leki przeciwangiotensynowe (inhibitory konwertazy angiotensyny), niesteroidowe leki przeciwzapalne, jak ibuprofen czy leki moczopędne oszczędzające potas. Dzieje się to jednak bardzo rzadko. Fałszywie podwyższony wynik może być spowodowany nieprawidłowym sposobem pobierania próbki krwi, jej przechowywania lub przygotowania do badania. Dzieje się tak też na skutek wielokrotnego ściskania pięści przed pobraniem próbki lub zbyt długiego czasu transportowania materiału biologicznego do laboratorium analitycznego. Nadmiar potasu w organizmie (hiperkaliemia) zagraża życiu i jest spowodowany wieloma czynnikami, do których należą: duże spożycie w połączeniu z niedostatecznym wydalaniem potasu przez nerki i innymi zaburzeniami. Zbyt duże spożycie może być wynikiem zażywania suplementów zawierających potas; krwawienie w układzie pokarmowym (wrzody żołądka, zapalenie błony śluzowej jelit); leki (sole potasowe penicyliny, leki stosowane w chorobach układu krążenia, amiodaron); nieodpowiednie kroplówki, żywienie pozajelitowe; zmniejszone wydalanie potasu przez nerki (choroby nerek); nadmierny rozpad komórek (np. nowotworowych, erytrocytów, posocznica); hiperinsulinizm (zbyt duża podaż insuliny lub jej nadmierne wydzielanie przez trzustkę); zmniejszenie objętości krwi krążącej (krwotoki). Rekomendowane przez naszych ekspertów Hiperkaliemią określa się stan, w którym stężenie potasu w osoczu przekracza 5,5 mmol/l. Nadmiar potasu w organizmie prowadzi do śmierci. Śmiertelność w ciężkiej hiperkaliemii (≥7,0 mmol/l) wynosi około 35-67%. Objawy nadmiaru potasu w organizmie początkowo nie są charakterystyczne. Wraz ze zwiększeniem stężenia potasu we krwi pojawiają się symptomy ze strony wielu układów: układu nerwowego – apatia, splątanie, mrowienie, drętwienie w kończynach, drgawki; układu mięśniowego – obniżenie siły mięśniowej, skurcze, a nawet porażenie mięśni; układu krążenia – zaburzenia pracy serca. Zarówno niedobór, jak i nadmiar potasu w diecie jest szkodliwy dla zdrowia, dlatego tylko odpowiednio zbilansowana dieta warunkuje prawidłowe funkcjonowanie organizmu. Niski poziom potasu Zbyt niskie stężenie potasu (hipokaliemia) we krwi jest wynikiem zabiegów operacyjnych, odżywiania przez sondę lub dostarczania pokarmu pozajelitowo. Niski potas we krwi może być wywołany wymiotami, biegunką, przetoką jelitową lub żołądkową, kwasicą metaboliczną, działaniem hormonów nadnerczy. Na obniżenie stężenia potasu mają wpływ leki moczopędne, kwasica kanalikowa, zaburzona funkcja kanalików nerkowych, przemieszczanie potasu z płynu pozakomórkowego do komórek (po obciążeniu glukozą, po podaniu insuliny, zwłaszcza w kwasicy cukrzycowej), leczenie testosteronem oraz zwiększona synteza białek. Nie czekaj na wizytę u lekarza. Skorzystaj z konsultacji u specjalistów z całej Polski już dziś na abcZdrowie Znajdź lekarza. polecamy

za duzo potasu u niemowlaka